De Italiaan uit mijn herinnering zou vandaag een leidinggevende kunnen zijn. De leidinggevende die 101 doelen en uitdagingen in de lucht tracht te houden. De leidinggevende die focust op het draaiend houden van wat moet gebeuren, die gehaast van stokje naar stokje loopt, telkens net op tijd is om er een nieuwe snok aan te geven. Geen tijd om na te denken over wat nu belangrijk is. Zijn focus ligt op urgentie en brandjes blussen: welk bordje dreigt te vallen, welk nieuw bord moet ik draaiende houden? In een crisissituatie doet deze stijl wat het moet doen: de boel recht houden. Op lange termijn is dit echter niet de meest gezonde en effectieve manier van leidinggeven.

Nadat de bordenman in het circus zijn ding deed, was het vaak de beurt aan een clown die zijn eigen versie van het bordenspel toonde: borden die op dikke stokken geplakt zijn en dus gewoonweg niet kunnen vallen, een gouden bord waar hij verliefd op is waardoor hij de rest onaangeroerd laat en de andere borden één voor één op de grond in scherven uiteenvallen. De clown die aan elke stok een kind uit het publiek zet terwijl hij lang uitgerekt in een zetel met een cocktail zijn gouden bord bemint. Hier voelde ik als toeschouwer geen onrust, de tranen rolden immers over mijn jonge kaken van het lachen. 

Naast er eens goed mee lachen, valt er ook wel wat te leren van de clown. Ja de clown delegeert, hij draagt niet als enige verantwoordelijkheid om het doel te halen. En ja, de clown gaat gefocust aan de slag omdat hij prioriteiten stelt (‘ik ga voor het gouden bord’). Belangrijk, zeker weten. Het zijn belangrijke skills om als leidinggevende te kunnen overleven in een omgeving waar alles zich aandient als uiterst belangrijk en vooral urgent.

De clown doet echter nog iets anders, meer fundamenteels. De clown neemt zich voor clown te zijn. Hij heeft nagedacht welk spel hij wil spelen en vooral op welke manier hij dit wil doen. Hij heeft een eigen visie op welke rol hij precies wil opnemen, wat hem te doen staat en wat hij daarin nodig heeft. Hij stapt de bühne op vanuit een zogenaamd inside-out perspectief: gedreven vanuit wie hij is, vanuit visie, vanuit wat hij belangrijk vindt en wat hij nodig heeft. Hij loopt zo meteen een arena binnen, gevuld met verwachtingen. Hij gaat onmogelijk aan al die verwachtingen kunnen voldoen. Sommigen zullen niet kunnen lachen met zijn grappen, vinden de focus op één bord bijvoorbeeld maar saai. Maar net het hebben van een duidelijke visie en inside-out perspectiefmaken dat hij het beste van zichzelf gaat kunnen tonen en overeind blijft in die zee van verwachtingen.

Een veeleisende omgeving vraagt immers om een sterk intern perspectief.

Dus voor jij jouw bühne opgaat:

• Hoe wil jij het spel waar je een rol in opneemt, spelen? Welke rol wil jij daarin opnemen?
• Visualeer dat voor jezelf: wat zie je jezelf concreet doen? Met welk gevoel, met welke energie ga je dat doen? Wat en wie is verder nog aanwezig en hoe stellen zij zich op?

Laat weten wanneer ik mag komen kijken en meegenieten.

Of ga je hier graag over in gesprek met een D-NA coach om samen te kijken naar wat jouw rol als leidinggevende dan precies is en wat voor jou werkt om deze op te nemen? Laat ons ook dat even weten.

Dimitri De Meester
Managing partner D-NA

Foto: Jonathan Borba